NYMPHOMANIAC II

NYMPHOMANIAC II

NON RECOMENDADA PARA MENORES DE 18 ANOS

124 MINUTOS

VENRES 26 DE SETEMBRO

20:00h (Versión Dobrada) 

e

23:00h (Versión Orixinal Subtitulada)

BONO MENSUAL: 5€ ESTUDANTES/ PARADOS/XUBILADOS OU 10€ TRABALLADORES

ENTRADA INDIVIDUAL: 2,5€ ESTUDANTES/PARADOS/XUBILADOS E 5€ TRABALLADORES

BONO DE 5 PELICULAS: 10€ ESTUDANTES/PARADOS/XUBILADOS E 20€ TRABALLADORES

AUDITORIO MUNICIPAL DE O CARBALLIÑO

                         

  
                            SINOPSE

Continúa a historia de Joe a ser contada a Seligman, centrándose agora na súa etapa madura.

Cóntanos como é a súa relación co seu marido, Jerôme e o seu fillo Marcel; como segue buscando novas experiencias sexuais; ou como incluso comeza ir a terapia.

E por outra banda, tamén coñeceremos algo máis de Seligman, que segue puntualizando as historias de Joe.

                       TRÁILER

 

CRÍTICAS INTERNET

http://www.sensacine.com/peliculas/pelicula-222021/
www.elantepenultimomohicano.com/2014/01/nymphomaniac-volumen-2-critica.html

CRÍTICAS ESPECTADORES

 http://www.filmaffinity.com/es/reviews/1/369334.html

CRÍTICAS REVISTAS

http://cinemania.es/peliculas/nymphomaniac-parte-2/?post_type=pc

http://www.fotogramas.es/Peliculas/Nymphomaniac.-Volumen-2

FICHA TÉCNICA

Director: Lars Von Trier

Guión: Lars Von Trier

Fotografía: Manuel Alberto Claro

O DIRECTOR

Lars Von Trier

(Cophenague, Dinamarca, 1956)

Criado nun ambiente cinéfilo, aos 11 anos xa filmaba amigos en producións caseiras.

Graduado na Escola de Cine de Copenhague, debuta co film The Element of Crime (1984). En 1987 dirixe Epidemic, pero será a súa terceira película, Europa (1991) a que consegue chamar a atención dos espectadores, así coma recoñecemento cinematográfico.

Porén, a súa seguinte obra será unha miniserie para a televisión danesa: Riget (El Reino), no ano 1994. No ano 1995, xunto co director Thomas Vinterberg, funda o colectivo Dogma 95, exhortando ó regreso a historias máis cribles na industria fílmica, apartándose dos efectos especiais e dirixíndose principalmente cara a un uso técnico mínimo. Así, cámara en man, dirixe Rompiendo las olas (1996) e Los idiotas (1998).

No ano 2000 afástase radicalmente do Dogma 95 con Bailar en la oscuridad, na que chega a usar máis de 100 cámaras dixitais fixas. Nun novo cambio de rumbo, no ano 2003 dirixe Dogville, película sen escenario, encadrada na súa triloxía sobre América (composta tamén por Manderlay (2005), e que completará con Washington, aínda sen data). Tras Anticristo (2009) e Melancolía (2011), presenta Nymphomaniac, obra dividida en dúas partes para a súa estrea comercial, pechando con ela a súa triloxía sobre a depresión.