INCH' ALLAH

INCH' ALLAH
NRM - 12 anos

101 MINUTOS

VENRES 15 de novembro de 2013

20:00 E 23:00

BONO MENSUAL 5€ ESTUDANTES/ PARADOS/XUBILADOS OU 10€ TRABALLORES

ENTRADA INDIVIDUAL 2,5€ ESTUDANTES/PARADOS/XUBILADOS E 5€ TRABALLADORES

BONO DE 5 PELICULAS POR 10€ PARA ESTUDANTES/PARADOS/XUBILADORES E 20€ PARA TRABALLORES

AUDITORIO MUNICIPAL DE CARBALLIÑO

 SINOPSE

Nun campo de refuxiados palestinos en Cisxordania, Chloé, unha rapaza canadense, coida mulleres embarazadas. A súa relación con persoas que se atopan a ambos lados do muro e dos puntos de control do campo farán cambiar as súas crenzas e conviccións.

Dividida entre os dous bandos, Chloé tenta construír pontes entre os seus amigos, israelís e palestinos, pero sufrindo por elo permanecer perpetuamente coma unha estraña para todos

FICHA TÉCNICA

Dirección: Anaïs Barbeau-Lavalette

Guión: Anaïs Barbeau-Lavalette

Producción: Luc Déry e Kim Mccraw

Dirección de Fotografía: Philippe Lavalette

Deseño de Producción: André-Line Beauparlant

Montaxe: Sophie Leblond

Música: Lévon Minassian

Título orixinal: Inch’Allah

Duración: 101’

Ano: 2012

País: Canadá

Idioma: VOS

FICHA ARTÍSTICA

Evelyne Brochu

Sabrina Ouazani

Sivan Levy

Yousef “Joe” Sweid

Hammoudeh Alkarmi

Zorah Bernali

Carlo Brandt

Marie-Thérèse Fortin

GALARDÓNS:

·   Festival Internacional de Berlín: Premio FRIPESCI e Mención Especial do Xurado

               A directora, Anaïs Barbeau-Lavalette (Quebec, Canada, 1979)

Directora, guionista, directora de fotografía, directora de segunda unidade… a paixón de Anaïs Barbeau-Lavalette polo cine ven de familia (filla dun director de fotografía e dunha directora de documentais) e dende moi rapaza, aínda que ao principio como actriz.

A partir do ano 2000 comeza a dirixir documentais, coma Les petits princes des bidonvilles (2000), Buenos Aires, no llores (2001) ou Si j’avais un chapeau (2005). E no ano 2007, dirixe a súa primeira película, Le ring.

                 

CRÍTICAS

“O conflito irreparable (…) A cámara, áxil, nerviosa, case sempre fixa nos rostros, que contan todo, que din todo, filma unha realidade que asusta” (Javier Ocaña, El País)

“Un drama desgarrado, realista, implacable (…) intenta comprender a motivacións tras o terrorismo suicida, pero quizais faga un mellor traballo ao remarcar o fracaso dos nosos (benintencionados ou non) prexuízos occidentais” (Noel Ceballos, Fotogramas)

“O film vai do mais epidérmico (os atentados, o estado de terror) ao mais xeral (o conflito entre israelís e palestinos) pasando polos rastros dunha experiencia persoal, a da doutora que tenta ao seu modo estreitar lazos, sabendo que aínda que o consiga non será mais que unha vitoria menor no contexto dunha guerra perdida ” (Quim Casas, Dirixido por…)